قرآن

« ما انسان را از گل خالص بيافريديم . سپس او را نطفه اي ساختيم در جايگاهي استوار. آن گاه ، نطفه را به صورت خون بسته گردانديم . سپس ، خون بسته را پاره مضغه ( چيزي شبيه گوشت جويده شده) كرديم . سپس ، مضغه را بصورت استخوان هايي درآورديم و آن گاه ، استخوان ها را با گوشت پوشانديم و سرانجام ، آن را آفرينش تازه اي داديم . پس فرخنده آمد خدا كه بهترين آفريننده است »

« هان ، اي آدميان! اگر درباره رستاخيز درترديد هستيد ، بدانيد كه ما شما را از خاكي ، آن گاه از نطفه اي ، سپس از لخته اي ، و سرانجام از پاره گوشتي تمام آفريده و ناتمام آفريده است ، خلق كرديم تا برايتان روشن گردانيم . آنچه خواهيم تا زماني معين در رحم ها قرار دهيم و سپس ، شما را درسيماي كودكي بيرون آوريم تا به رشدتان برسيد »

« اوست آن كه شما را از خاك ، سپس از نطفه و سپس ا زلخته اي بيافريد و سپس ، شما را در سيماي كودكي بيرون آورد تا سپس به رشد آن برسيد و ازآن پس ، پير شويد . از شما ، كساني هستند كه پيش از آن سن مي ميرند و تا آن كه به مهلت معيني برسيد . باشد كه شما بينديشيد »

« خداوند ، شما را از خاك و سپس از نطفه آفريد و آن گاه ، شما را جفت گردانيد . هيچ مادينه اي بارنگيرد و هيچ دراز عمري ، زندگي اي طولاني نمي كند و هيچ از عمركس كاسته نشود ، مگرآن كه درديواني ثبت باشد . اين كار ، براي خداوند ، آسان است »

« بي گمان ، ما انسان را از نطفه اي آميخته بيافريديم تا او را بيازماييم . پس او را شنوايي بينا قرار

داديم»

حديث

1100. الكافي ـ به نقل از حسين بن خالد ـ : به امام كاظم (ع) گفتم : از پيامبر(ص) برايمان روايت شده كه فرموده است : « هر كس شراب بخورد ، تا چهل روز ، نماز وي برايش حساب نمي شود » .

امام (ع) فرمود : « درست گفته اند » .

گفتم : چگونه تنها چهل روز براي وي نمازي حساب نمي شود ، نه كمتر ازآن و نه بيشتر؟

فرمود : « خداوند عزوجل ، خلقت انسان را تقديركرد . [ در اين تقدير] چهل روز او را در حالت نطفه بداشت . سپس ، او را از اين حالت ، نقل داد و چهل روز علقه گردانيد . سپس ديگر بار او را به حالي ديگر نقل داد و چهل روز مضغه بداشت .

از اين رو ، اگر انسان شراب بخورد ، اين شراب ، چهل روز ، يعني به اندازه روزهاي نقل خلقت وي [ از مرحله اي به مرحله ديگر] در نرمه استخوان هاي وي مي ماند » .

امام (ع) سپس فرمود : « و همه آنچه مي خورد نيز چنين است : خوراك و نوشاب او به مدت چهل روز در نرمه استخوان هايش مي ماند » .

1101. امام صادق (ع)ـ درتوصيف خلقت انسان ـ : آغاز آن ، شكل دادن به جنين در رحم است ؛ جايي كه نه چشمي آن را مي بيند و نه دستي بدان مي رسد . آن گاه ، خداوند آن را تدبير مي كند تا به صورت انساني بيرون آيد ، كامل و برخوردار از همه آنچه برپايي و درستي وي ، بدانها وابسته است ؛ يعني اندام هاي دروني و اندام هاي بيروني و كارگر، تا همه آنچه درتركيب اعضاي وي ، يعني تركيب استخوان ، گوشت ، پيه ، مغز ، پي ، رگ و غضروف ها وجود دارد .

1102. پيامبرخدا (ص)ـ در پاسخ به پرسشي درباره نوشيدني كودك در شكم مادرخويش ـ : اما نوشيدني كودك در شكم مادر؛ او چهل شب ، نطفه است ، چهل شب به صورت يك لخته ، چهل شب به صورت يك آميخته ، چهل شب آميخته اي رنگ به خود گرفته ، سپس چهل شب يك پاره گوشت است ، چهل شب استخواني رو به استحكام ، و آن گاه ، جنين . دراين هنگام است كه بانگي مي كند و روح در او دميده مي شود . پس اگر خداوند ـ جل اسمه ـ بخواهد او را بصورت آفريده اي كامل بيرون آورد [ بيرون آورد ] و اگر نيز بخواهد ، او را تا نه ماه در رحم همچنان بدارد ؛ چرا كه فرمان او روا وسخن او راست است . [ در همه اين مهلت ] ، رگ هاي رحم به كودك آب مي رسانند و از همان جاست كه كودك، پديد مي آيد .

1103. امام صادق (ع)ـ خطاب به مفضل بن عمر ـ : اي مفضل! با ياد كردن از خلقت انسان ، آغازمي كنيم

ازآن پند گير. آغاز آن ، تدبير جنين در رحم است ، در حالي كه در سه پرده از ظلمت قرار دارد : ظلمت شكم ، ظلمت زهدان و ظلمت يوگان . آن جا كه جنين ، نه چاره اي براي جستن خوراك دارد ، نه راهي براي دوركردن آزار ، نه فراهم ساختن منفعت ، و نه از خود راندن زيان . در اين هنگام ، آنچه او را تغذيه كند ، از خون حيض به سويش جريان مي يابد ، چنان كه آب گياه را تغذيه كند ، همين ، پيوسته غذاي اوست تا آن گاه كه خون خلقت وي ، كامل شود ، بدنش استحكام يابد ، پوستش ياراي تماس با هوا ، و چشمش توان رويارويي با نور بيابد . درد زايش مادر، او را برانگيزد و به سختي بيازارد و بفشرد تا كودك، زاده شود .

پس از زاده شدن كودك ، آن خوني كه او را از خون مادرش تغذيه مي رساند ، به پستان هاي مادر مي رود و مزه و رنگ آن به نوعي ديگر از خوراكي كه بيش از خون با كودك سازگاري دارد ، بدل مي شود تا به گاه نياز ، او را همراهي كند . چنين است كه چون كودك زاده شود و لب هاي خود را در جستجوي شير بگشايد و از اين سو بدان سو بچرخاند ، پستان هاي مادر را به سان دو مشك كوچك كه براي برآوردن نياز او آويخته شده اند ، مي يابد و ازآن پس ، تا هنگامي كه بدنش مرطوب ، اندامهاي دروني اش نازك و اعضاي بدنش نرم است ، از اين شير تغذيه مي كند .

اما آن زمان كه اين كودك به تحرك آيد و به غذايي درشت تر نيازمند افتد تا بدان استحكام يابد و تنش نيرومند گردد ، دندان اي آسيا و دندان هاي كناري سر برآورند تا به كمك آنها ، غذا را بجود و بدين سان ، غذا براي او نرم و آسان و گوارا گردد .

انسان ، پيوسته در اين وضعيت است تا هنگامي كه به بلوغ برسد . پس چون به بلوغ رسيد ، اگرنرينه باشد ، موي در چهره او رخ نمايد و اين ، نشانه مردي وي باشد ـ و كم اند مرداني كه ازمرز خردسالي فراتر برده شده باشند و همانند زنان باشند ـ و اگر هم مادينه باشد ، چهره اش پيراسته از مو بماند تا همچنان از خوش نمايي و شادابي ، كه مردان را به آنچه استمرار و ماندگاري نسل درآن است ، برانگيزد .

اي مفضل! درآنچه انسان دراين وضعيت هاي متفاوت ، بدان تدبير مي شود ، بنگر. آيا به گمان تو اين همه به اهمال و ولنگاري صورت پذيرفته است ؟

به گمان تو ، اگر در هنگامي كه در رحم بود ، آن خون به سوي وي جريان نمي يافت ، آيا نمي چروكيد و آن سان كه گياهي به گاه بي آبي مي خشكد، نمي خشكيد ؟

يا آن هنگامي كه استحكام يافته بود ، اگر درد زايش او را نمي فشرد و نمي آزرد ، آيا همچنان به سان دفن شده اي در خاك ، در رحم نمي ماند ؟

يا اگر پيدايش شير با ولادت او همخوان نبود ، آيا او از گرسنگي نمي مرد يا ناگزير نبود از غذايي تغذيه كند كه با وي ، سازگاري ندارد و بدنش با آن استواري نمي يابد ؟

اگرهم در وقت مناسب خود ، دندان ها بر او نمي روييد ، آيا جويدن و گوارش غذا براي وي ناشدني نبود؟ يا ناگزير نمي بايست او را بر همان شيرخوارگي نگه مي داشت تا در نتيجه ، بدنش استحكام نيابد و به هيچ كاري نيايد و افزون برآن ، مادرش را به خود مشغول بدارد تا از تربيت ديگرفرزندان بازماند ؟

[ سرانجام،] اگر در هنگام خود ، مو بر چهره او نمي روييد ، آيا همچنان بر ريخت كودكان نمي ماند تا هيچ شكوه و جلالي در وي نبيني ؟

ر. ك : ج 1 ، ص 671 ( مدت بارداري ) .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: